Otwieram oczy...i tym razem wygram bo kocham!

 Witam Was Kochane

 Dzisiaj w poście dominuje refleksja i wspomnienie.
Zaczynam:

Szpital.

"Budzę się...boli...boli...ciężko otworzyć oczy...czuję,ktoś jest obok...TATA!Trzyma mnie za dłoń.
Zasypiam...
Budzi mnie krzyk:"Ja muszę,muszę do siostry,musicie mnie wpuścić!"-mój braciszek...dlaczego ma taką smutną minę...?"

To kilka zdań,zdań tak ważnych dla mnie.Tutaj nie trzeba się rozpisywać...

"Lekarz poprosił moją rodzinę do gabinetu.
Nic nie czuję,spoglądam się na tatę-ma takie smutne oczy,mama  wyciera łzy.Chcę im coś powiedzieć,pocieszyć-niestety przez gardło mi nic nie przechodzi...przez całą drogę do domu każdy z nas milczał.

W końcu w domu!To było dla mnie najważniejsze.Śmiać się,cieszyć,przytulić dzieciaczki.W ogóle nie rozumiałam zachowania bliskich.

Brat potrafił siedzieć w moim pokoju(wtedy mieszkaliśmy z moimi rodzicami)nie mówiąc nic,po prostu był,a mnie to drażniło-nie przeszło mi przez myśl,że tak może przeżywać.
Oni wiedzieli,że czeka mnie walka,ja nie zdawałam(albo nie chciałam)sobie z tego sprawy.

"Nie wytrzymam,tak źle się czuję,nie mam siły wstać-nie ,to leczenie nie dla mnie,nie chcę tego.Tato proszę zabierz mnie,tatusiu-odmówił.Miałam wrażenie,że nie wyjdę ze szpitala.Codzienne życie wydawało mi się tak bardzo odległe..."Gdyby nie rodzina,faktycznie poddałabym się,pierwszą walkę wygrałam!
Życie płynęło.Przeprowadziliśmy się do Wojtka.Nie było weekendu,by tata nie odwiedzał nas.Z wnukami potrafił się bawić godzinami nie spoglądając na zegarek.Nie było dnia,by nie dzwonił.Wiedziałam,że nic mi się nie stanie-"PRZECIEŻ MAM TATĘ".Po kilku dniach telefon:"Mariola trzymaj się,tata nie zyje!","NIEEEEE""Tato!!!","Tatusiu".Pisałam już nie raz o stracie ojca.Czas nie leczy ran,jest jedynie okładem.

Nastąpił progres.Znowu kroplówki,szpital.Starałam się o tym nie myśleć.Żyłam i żyję jakby nic się nie stało.
Są przy mnie Ci,których kocham,mogę na nich liczyć.Choroba nie jest wyrokiem.
Moja walka z chorobą trwa nadal.Przyznaję się,miewam chwile załamania.
Choroba uczy pokory,cierpliwości;Człowiek zmienia się,dostrzega to,o czym nie miał pojęcia.Każdy dzień ,to dar który jak najlepiej powinien być wykorzystany-Nic nie dzieje się bez przyczyny!Ja już wygrałam-wygrałam miłość!

Dzisiaj nie myślę o sobie.Dzisiaj myślami jestem z bratem.Teraz On leży pod kroplówkami.
Wczoraj miał urodziny...Kocham go bardzo.Jestem dumna,że mogę powiedzieć,napisać"mój brat"

 Pamiętam te czasy
Razem przysięgaliśmy
"Nigdy nie poddamy się"
Wciąż wytrzymuję
Wciąż stąpam twardo po ziemi
Tu jest nasze miejsce...

Dzisiaj On słyszy mój krzyk:"Ja muszę ,muszę do brata,musicie mnie wpuścić!"

 "ŻADNA NOC NIE MOŻE BYĆ AŻ TAK CIEMNA,ŻEBY NIE MOŻNA BYŁOBY ODSZUKAĆ CHOĆ JEDNEJ GWIAZDY..."Nawet,gdy świat nie zabierze nam łez.




Z SERDUCHEM NA DŁONI
MARIKA